Een onverwachtse hele grote stap....

Afgelopen dinsdag zat ik niet alleen maar op de bank... maar ging ik even samen met Rem  de koffer en wat parasols halen uit de berging. We huren een berging, omdat ons huis weinig bergruimte heeft en alle slaapkamers bezet zijn. Dus... al kwebbelend gaan Rem en ik daar naar toe... 


Ineens zegt Rem... er zijn al een paar kantoorruimtes gereed hè. Zullen we eens kijken hoe het geworden is... 

Want we hebben niet alleen ruimtegebrek voor de koffers en dergelijke, maar mijn bedrijfje is ook een soort onkruid in een woonhuis. Ik ben op diverse plekken aan het werk... op onze slaapkamer... in de woonkamer. Er ligt overal van alles... en ik wordt er langzamerhand een beetje gek van dat alles door elkaar loopt. Niet alleen mijn spullen en machines, maar ook privé en werk. Zeker nu met de nieuwe Software is het héél lastig om daar mee te leren werken als er kinderen steeds rondrennen en dingen vragen als ik eindelijk net op gang ben. Thuis werken lijkt af en toe ideaal en dat is het ook wel .... Af en Toe! Maar vaak werkt het niet en merk ik dat mijn productiviteit en creativiteit er door gehinderd worden... en daar kan ik niet zo goed tegen. Ik houd namelijk zelf van duidelijkheid... en die is nu ver te zoeken... Een eigen werkplek/-ruimte zou heerlijk zijn. 

Op dit industrieterrein wordt nieuwe invulling gegeven aan oude kantoorpanden. Alles wordt gerenoveerd... er zijn al grote gedeeltes van het industrieterrein klaar. Dit gebouw heeft een deel dat in gebruik is als verhuren van opslag-compartimenten. En nu zijn ze begonnen aan het maken van kantoorruimtes of kantoorunits. We zoefen met de lift naar boven, plukken de koffer eruit ploffen die in de tuut en we wandelen weer naar binnen naar de receptie. 


Daar treffen we Rik de eigenaar en verhuurder die ons graag even wil rondleiden in het kantoorgedeelte. Er is nog veel beton te zien, her en der staan muren, een zwik deuren staan bij de keuken klaar om te worden geplaatst... er staat een tuinset waar de werkmensen hun pauze houden, hahaha die kan nu natuurlijk niet buiten worden gezet, want het plenst steeds!


Twee kantoren zijn er af... de derde zou voor mij kunnen zijn... Ik loop rond... kijk naar buiten, kijk naar de ramen (over de hele breedte heb ik dan ramen). Gooi wat opmerkingen over lawaaierige machines in de lucht. Ik wil later pertinent geen problemen, dat het een fluisterkantoor blijkt te zijn!!! Maar de muren worden geïsoleerd, dus geen bezwaar voor mijn machines. De ruimte wordt casco opgeleverd. Ik moet de wanden en de vloer zelf regelen. Dat vind ik wel fijn, want dan kan ik zelf doen wat ik mooi vind.


Ik kan zelf aangeven hoe groot ik het kantoor wil hebben. Nu wil ik veel ruimte, maar ik moet wel reëel blijven, mijn portemonnee is de baas... ik wil geen slapeloze nachten hebben en financiële ruimte hebben om stoffen te kopen voor het maken van een collectie en ruimte voor het uitgeven van patronen. Want laten drukken is ook niet gratis.

Er wordt veel naar mij gekeken door de heren, want ja, ik bepaal of ik het doe... of ik het wil... of ik het waag... Ik moet het even laten bezinken. Even de voors en tegens op een rijtje zetten.


We stappen even later de auto in... rijden wat rond... praten wat... ik gooi telkens weer een voor of tegen in de lucht... en langzamerhand krijg ik het gevoel dat dít gewoon dé oplossing is van het probleem waar ik al driekwart jaar lang eigenlijk tegen zit te boxen. 


Geen eigen werkruimte...  geen duidelijke scheiding werk en privé. Soms heb ik het gevoel dat ik ontzettend veel uur heb zitten werken, maar het resultaat is er niet naar. Gewoon omdat veel dingen door elkaar lopen, eventjes dit of dat tussendoor... Wanneer ik naar mijn werkplek toe ga is dat duidelijk en is het ook duidelijk wanneer ik vrij ben... ook voor mezelf. Voor Bridget verandert er niets, want ze bleef al 3 keer in de week over. Het kantoor is letterlijk 3 keer languit vallen en ik lig achter m'n machines... Ik moet hier de straat uit, langs het zwembad, rechts af en dan maar rechtdoor rijden en dan ben ik er... héél dichtbij dus...