Het Marokkanendebat

Gastblog van El Mustapha Kaouass

Vandaag was Een Vandaag op televisie en kwam het onderwerp dat het Marokkanendebat weer op de agenda van de Tweede Kamer staat. En werden met name ook de Goudse Marokkanen genoemd (daar woon ik). Terwijl dit net op televisie verschijnt roep ik "Alweer?" en toevallig zegt Rem vervolgens "Ik zit net een stuk te lezen over dit onderwerp. Zal ik het je even mailen?". Dat stuk staat hieronder en is van een hele goede bekende van ons.

Collie.

Het Mocro Debat, oplossing ligt op de arbeidsmarkt

4 april 2013

Vandaag staat het grote Marokkanendebat weer op de agenda van de Tweede Kamer. Alsof er geen grotere problemen in de samenleving zijn die opgelost moeten worden. Begrijp me goed, ik bagatelliseer de problemen onder Marokkaanse jongeren niet maar ik word om eerlijk te zijn wel een beetje moe van al die discussies en debatten over de problemen onder Marokkaanse jongeren.

Ik ben in het verleden heel erg betrokken geweest bij deze problemen maar heb me sinds een paar jaar voorgenomen hier afstand van te nemen. Maar op zo’n dag als vandaag merk ik toch weer dat mijn vingers jeuken en ik het niet kan laten om mijn stem over dit onderwerp te laten horen.

Mijn besluit om mij afzijdig te houden van dit onderwerp heeft twee redenen:

1. Marokkanenprobleem net de economie

Als kleine jongen, en dat is langgeleden, kan ik me al herinneren dat dit onderwerp met golfbewegingen de kranten, televisie en de politiek domineerde. Wat dat betreft is het net de economie. We hebben de afgelopen jaren (relatieve) rust gekend met betrekking tot dit onderwerp. Maar het steekt nu weer de kop op.  En je ziet het weer gebeuren: een Marokkaan gaat de fout in, heel Nederland valt erover heen, de ouders krijgen de schuld, een debat in de Tweede Kamer, er worden weer miljoenen geïnvesteerd in straatcoaches, gezinscoaches en we gaan met z’n allen Marokkaanse thee drinken en denken dat de problemen dan zijn opgelost.

Echte oplossingen die naar mijn mening werken gaan we uit de weg omdat deze te confronterend zijn en iets vragen van ons als gehele samenleving. Een probleem kan alleen opgelost worden indien je als burger je verantwoordelijkheid wilt nemen om een bijdrage te leveren aan de oplossing. Verbeter de wereld begin bij jezelf. Hierover later meer.

2. Het probleem wordt gelieerd aan Marokkaanse cultuur

Ik merkte ook steeds vaker dat de oorzaken van de problemen werd gezocht in de Marokkaanse cultuur. Alsof het normaal is binnen de Marokkaanse cultuur om crimineel gedrag te vertonen, te doden en anderen tot last te zijn.

Alsof de rellen in Haren, de voetbalhooligans (slag bij Beverwijk met een dode tot gevolg), het gedrag van de Hells angels, Willem Holleeder en zijn vrienden ook passen binnen de Nederlandse cultuur? Kan me niet herinneren dat er naar aanleiding van de rellen in Haren een debat heeft plaatsgevonden in de tweede kamer over het Nederlanders probleem.

Wat ik hier vooral mee wil zeggen is dat bepaalde politieke partijen problemen onder Marokkaanse jongeren gebruiken voor politiek gewin. Want ik moet toegeven, en helaas, dat kritiek op Marokkanen zetels oplevert. En dat vind ik een zeer kwalijke zaak.

Wat me ook stoort is dat door een legitimering van de problemen te zoeken in de Marokkaanse cultuur en de opvoeding we als samenleving indirect de jongeren buiten schot houden. We zeggen eigenlijk: beste Marokkaanse jongeren jullie kunnen er niets aan doen dat jullie dit gedrag vertonen. Het komt namelijk door jullie cultuur en de opvoeding die jullie gehad hebben. Dit in plaats van het probleem te leggen waar het hoort, namelijk bij henzelf!

Maar goed zoals gezegd jeuken op een dag als deze mijn vingers en kan ik het toch niet laten om mijn licht op dit vraagstuk te laten schijnen. Dit in de hoop een klein steentje te kunnen bijdrage aan de oplossing van het probleem.  Overigens heb ik niet de arrogantie om te denken dat ik wel weet wat de kern van het probleem is en wat het toverdrankje is. Was dat maar waar.

  

Oplossing 1: Minder aandacht

Laat ik beginnen met te stellen dat het oplossen van Maatschappelijke problemen een kwestie is van lange adem maar ook met de constatering dat bepaalde maatschappelijke problemen niet volledig op te lossen zijn. Hooguit kunnen ze beheersbaar worden gemaakt. Zo kennen we in Nederland natuurlijk sinds mensenheugenis problemen op het terrein van werkloosheid, verslaving en criminaliteit en die zullen blijven bestaan. Net als de problemen onder jongeren, waar (Marokkaanse) jongeren onderdeel van uitmaken.

Ja, er zijn problemen onder Marokkaanse jongeren en die problemen moeten we ook niet onder stoelen of banken steken maar we moeten de problemen ook niet groter maken dan ze in werkelijkheid zijn. Dat is naar mijn mening al een deel van de oplossing. We weten immers uit ervaring dat je jezelf ook een “groter” probleem kunt aanpraten. Door minder aandacht voor deze problemen te hebben in de media ben ik er echt van overtuigd dat de problemen feitelijk maar ook gevoelsmatig zullen afnemen. Het probleem is te vergelijken met een “klein” kind. Als je die teveel aandacht geeft wordt hij vervelend en worden de problemen alleen maar groter. U weet wel een verwend kind.

Oplossing 2: Sociaal economische achterstand en uitsluiting

Naar mijn mening is het kern van het probleem de sociaal economische achterstand waarin deze jongeren verkeren en opgroeien. Ze groeien vaak op in (zwarte)achterstandswijken met weinig perspectief, enorme sociale problemen en een sterk gevoel van niet bij de Nederlandse samenleving te horen. Op de arbeidsmarkt maken ze weinig kans. Het werkloosheidspercentage onder Marokkaanse jongeren is enorm. Uit onderzoek van Forum in 2012 blijkt dat het percentage rond de 39 procent ligt. Dit soort werkloosheidspercentages kennen we alleen in Zuid-Europa. Ik heb persoonlijk nooit in discriminatie op de arbeidsmarkt in Nederland gelooft maar helaas blijkt uit onderzoek dat hier wel degelijk sprake van is.

Een groot deel van de oplossing ligt op de arbeidsmarkt. Werkgevers, geef ook deze jongeren een kans.

We moeten in Nederland af van zwarte wijken en wit en zwart mengen. Dat bevordert de integratie en ik ben ervan overtuigd dat dit ook de sociaal economische achterstanden en het gevoel van uitsluiting voorkomt. Dit geldt ook voor segregatie in het onderwijs.

We willen allemaal dat deze jongeren integreren en dat deze problemen tot het verleden gaan behoren maar als dat betekent dat ik als witte Nederlander mijn huisje in een witte wijk moet opofferen voor een woning in een zwarte wijk dan geef ik niet thuis. Net als dat ik niet thuis geef wanneer ik ervoor kan kiezen om mijn kind onderwijs te laten volgen op een zwarte school maar dit niet doe omdat ik dat toch te bedreigend vind en ik het gevoel heb dat dit niet goed is voor de ontwikkeling van mijn kind. Wanneer we dit in stand blijven houden ben ik ervan overtuigd dat deze problemen zullen blijven bestaan en sterker nog, alleen maar zullen toenemen.

Veel van deze jongeren voelen zich ook uitgesloten. Ik spreek deze jongeren met enige regelmaat en krijg vaak te horen dat ze zich suf solliciteren maar niet aan het werk komen en bij politiecontroles in een stad als bijvoorbeeld Rotterdam alleen zij van de weg worden geplukt voor een controle. En vertellen ze mij: waarom heeft de media het in het geval van bijvoorbeeld Affelay of Ali B over de Marokkaanse-Nederlander en in het geval van Mohammed Bouyerie over de “Marokkaan”? Bij positief nieuws ben je néé van hen en bij negatief nieuws ben je opeens de Marokkaan.

Laten we vanaf morgen beginnen met het aanspreken van deze jongeren als Nederlanders en niet als Marokkanen of Nederlandse-Marokkanen. De meeste van deze jongeren zijn hier geboren, opgegroeid, spreken de Nederlandse taal veel beter dan de Marokkaanse en kennen Marokko alleen van vakantie. We vragen van ze om te integreren en zich aan te sluiten bij de Nederlandse samenleving maar we spreken ze nog wel steeds aan op de Marokkaanse achtergrond van hun ouders of zelfs hun voorouders. Is dat niet krom?

Oplossing 3: Wie niet wil luisteren moet maar voelen

Deze jongeren krijgen, ondanks alles, genoeg kansen in de Nederlandse samenleving om te slagen. Meer dan ze in welk ander land op aarde zouden krijgen. Wil je naar school dan kan dat hier, kansen op de arbeidsmarkt zijn er wel degelijk, vrijheid is er in overvloed en je hoeft in Nederland niet dood te gaan van de honger. Wat ik hiermee wil zeggen is dat ondanks alle barrières die zij ondervinden er genoeg kansen zijn in dit land, ook voor Marokkanen. Ik ben daar, net als de overgrote meerderheid van de Marokkanen in Nederland waar het prima mee gaat, het levende bewijs van.

Als je iets wilt bereiken dan kan dat. Misschien moet je twee stappen meer zetten dan je Nederlandse vriend Piet maar waar een wil is, is een weg. Ik zeg altijd: ook de Nederlander die opgegroeid is in een modale wijk in Utrecht moet twee stappen meer zetten om zijn/haar doel te bereiken dan de Nederlander die opgegroeid is in Wassenaar.

De tijd van polderen moeten we achter ons laten. Er is geen excuses voor wan-/crimineelgedrag en niemand is hiervoor verantwoordelijk behalve de persoon die dit gedrag vertoont zelf. Dit gedrag moeten we niet tolereren, niet van Mohammed, Jan of Klaas.

Harder straffen is misschien niet de oplossing maar hiervan kan wel een afschrikkende werking uitgaan en doet naar mijn mening ook beter recht aan de schade die dit gedrag de samenleving berokkend.

Straffen moeten we niet alleen bij crimineel gedrag maar ook bijvoorbeeld wanneer de jongere een kans krijgt op de arbeidsmarkt maar door eigen toedoen ontslagen wordt door de werkgever. Bijvoorbeeld door een forse korting op de WW of uitsluiting van een uitkering. En dit moeten we niet alleen op papier regelen maar ook in de praktijk toepassen.

Tot slot

In de analyse die ik hierboven heb gepresenteerd schuilt een ander gevaar waarover ik me erg zorgen maak. Namelijk die van een toename van de problemen indien we niets doen aan het oplossen van vooral het probleem van het gevoel van uitsluiting in de samenleving en op de arbeidsmarkt. Immers het risico bestaat dat ook de jongeren die goed hun best doen op school en met een mooi papiertje het onderwijs verlaten, goed geïntegreerd zijn en die geen crimineel gedrag vertonen afglijden naar dit gedrag. Sociale- en economische uitsluiting is immers wereldwijd een voedingsbodem gebleken voor wangedrag. Dat “gedrag” is niet alleen voorbehouden aan Marokkanen.

Ik hoop dan ook dat we als samenleving tot een oplossing voor dit probleem kunnen komen. Dat voorkomt ook mijn probleem van willen loslaten maar het niet kunnen en de jeuk in mijn vingers wanneer dit vraagstuk weer boven het maaiveld uitsteekt. 

El Mustapha Kaouass